Το savoir vivre της τεχνολογίας
Μικρούς και μεγάλους, πού τους χάνεις πού τους βρίσκεις, με το χέρι στο πληκτρολόγιο του κινητού, του τάμπλετ, του λαπ τοπ ή του κομπιούτερ, έτοιμους για την επόμενη βιντεοκλήση.
Μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες και παππούδες, που μέχρι χθες δεν ήξεραν ούτε καν την ύπαρξη, του Skype, του Ζoom του Viber, του Facetime, κ.λπ., σήμερα τα παίζουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στα δάχτυλα.
Τεχνολογία σε προσκυνώ και μπράβο σας παιδιά και εγγόνια που τους παραδώσατε ταχύρρυθμα μαθήματα.
Κλεισμένοι στο σπίτι χαιρόμαστε χαρά μεγάλη όταν επί της οθόνης βλέπουμε τους αγαπημένους μας και μάλιστα χωρίς τις μάσκες που κρύβουν τα χαμόγελά και την έκφραση του προσώπου τους. Μπορούμε έτσι να επικοινωνούμε ποιοτικά μαζί τους, να πίνουμε παρεούλα το ποτό μας, να παίζουμε τις μπιρίμπες μας, να τους κάνουμε ακόμα και… καντάδα, και , -γιατί όχι;-, αν χρειαστεί, μπορούμε να ανταλλάξουμε ακόμα και τα δώρα μας.
Όμως επιτρέψτε μου μια διευκρίνηση: Άλλο η τηλεφωνική κλήση και άλλο η βιντεοκληση.
Η βιντεοκλήση είναι κάτι σαν επίσκεψη στο σπίτι του άλλου. Που σημαίνει ότι πριν τον επισκεφτείς, πρέπει με γραπτό μήνυμα ή τηλεφώνημα να του εκφράσεις την επιθυμία σου. Και αν την αποδεχτεί και σε προσκαλέσει, τότε και μόνο τότε μπορείς να του κάνεις βιντεοκλήση, και μάλιστα τη συγκεκριμένη ώρα που θα συμφωνήσετε.
Επίσης πριν από την «επίσκεψή» σου στο σπίτι του, οφείλεις να πλυθείς, να ντυθείς, να χτενιστείς, αλλά και να τακτοποιήσεις τον χώρο σου, γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν θα «μπεις» μόνο εσύ στο σπίτι του, αλλά κι εκείνος στο δικό σου. Και εννοείται ότι και από τη δική του μεριά θα πρέπει να τηρηθούν οι ίδιες προϋποθέσεις: Δεν υποδεχόμαστε τους καλεσμένους μας με πυτζάμες, ρόμπα, παντόφλες και την τσίμπλα στο μάτι, ούτε μέσα σε ένα χώρο όπου κυριαρχεί η ακαταστασία.
Με άλλα λόγια όπως οι δια ζώσης κοινωνικές επαφές έχουν τους δικούς τους κανόνες καλής συμπεριφοράς, έτσι και οι επαφές μέσω τεχνολογίας, έχουν το δικό τους savoir vivre το οποίο όλοι οι «καθώς πρέπει» τηρούν. Εσείς;