Ψυχοθεραπεία : Ένα άρθρο από εσάς…για εσάς
Πολλές φορές θα με ακούσετε να λέω στην διάρκεια των συνεδριών, πολλά χρήσιμα πράγματα, τα οποία όμως, πολλές φορές, παραλείπετε και ενδεχομένως ξεχνάτε (όπως είναι λογικό). Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να ρωτήσω κάποιους ανθρώπους (που ήδη είναι σε θεραπεία εδώ και καιρό ή έχουν ολοκληρώσει) για πιθανά «λάθη» που μπορεί να έκαναν το πρώτο διάστημα των συνεδριών. Παρακάτω θα σας παραθέσω τις σημειώσεις τους αυτούσιες, ώστε να μπορέσουμε να βοηθήσουμε πολλούς από εσάς που αμφιταλαντεύεστε, για πολλά θέματα επάνω στην θεραπεία.
- Δεν θα απέκρυπτα στοιχεία από την ψυχολόγο μου (θα ήμουν 100% ειλικρινής)
- Δεν θα έκανα αναφορές στους οικείους μου για την εξέλιξη της θεραπείας
- Δεν θα μετέφερα σε τρίτους κάποιες από τις συζητήσεις των συνεδριών
- Θα έκανα πράξη όλες τις συμβουλές της ψυχολόγου, κι όχι κατ’ επιλογήν
- Στις συνεδρίες θα επικεντρωνόμουν περισσότερο στο “εγώ” μου, παρά σε εξωγενείς παράγοντες
- Δεν θα άφηνα την απογοήτευση να με απομακρύνει από την θεραπεία, που εξαρχής είχαμε προσυμφωνήσει για την συχνότητα με την ψυχολόγο μου
- Δεν θα ακύρωνα ραντεβού τόσο συχνά
- Δεν θα σταματούσα τις συνεδρίες όταν τα πράγματα (νόμιζα) πως πηγαίνουν καλύτερα η έχουν λυθεί
- Θα ήμουν πιο «ελεύθερη» να εκδηλώνω τα συναισθήματα μου
- Δεν θα έκανα συνεδρίες μόνο όταν δεν ήμουν καλά, γιατί τελικά οι συνεδρίες σε βοηθούν περισσότερο όταν είσαι καλά και κατασταλαγμένη
- Δεν θα ντρεπόμουν να μοιραστώ με τους γύρω μου, πως ζήτησα βοήθεια από κάποιον ειδικό.
- Θα ένιωθα περισσότερο περήφανος για τον εαυτό μου, που τελικά ζήτησα βοήθεια και πλέον τα καταφέρνω καλύτερα
- Δεν θα ένιωθα τύψεις, όταν δεν θα μπορούσα να λύσω κάτι μόνος μου και ζητούσα την συμβουλή της ψυχολόγου μου.
- Δεν θα επηρεάζουν από τους γύρω μου τόσο, όταν μου έλεγαν ότι είναι περιττό να πηγαίνω για συνεδρίες και πως όλα μπορούμε να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Γιατί δυστυχώς, δεν μπορούμε
- Θα είχα περισσότερη υπομονή και θα δούλευα περισσότερο
- Θα είχα περισσότερο πείσμα
Αυτές είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις, κάποιων ανθρώπων που είναι σε θεραπεία. Ανθρώπων που σας καταθέτουν την καρδιά τους και την σκέψη τους, ώστε να σας βοηθήσουν. Σκεφτείτε…πόσοι από εσάς άραγε τα έχετε σκεφτεί; Πόσοι από εσάς διστάζετε; Και πόσοι παραιτείστε; Η δική μου συμβουλή είναι, να μην τα βάζετε κάτω! Με θέληση και υπομονή, όλα γίνονται πιο καθαρά. Τα σύννεφα φεύγουν. Τα γκρίζο που επικρατεί στην αρχή της θεραπείας, δίνει την θέση του στο λευκό και σε όλα τα φωτεινά χρώματα αργότερα..
Κλείνοντας θα ήθελα να ολοκληρώσω αυτό το θαυμάσιο (από εσάς) άρθρο, παραθέτοντας μια από τις ωραιότερες σκέψεις που έχει μοιραστεί μαζί μου ο θεραπευόμενος..
«Όποιο είδος θεραπείας και να επιλέξει κανείς, είναι μια επένδυση ζωής. Άλλοι φτιάχνουν τα μαλλιά τους, άλλοι αγοράζουν αυτοκίνητα και παπούτσια. Εγώ επιλέγω ΕΜΕΝΑ. Για μια ζωή γεμάτη ευτυχία και χρώματα ( ίσως και με λίγο γκρίζο, για να μου θυμίζει ποια ήμουν πριν και που έφτασα τώρα!)»