Ένα μεγάλο δώρο από… τον Covid 19 !

Ένα μεγάλο δώρο από… τον Covid 19 !

Τον Ιανουάριο,  όταν ο Covid 19 ήταν ακόμα μακριά,  νιώσαμε μια αδιόρατη απειλή…

Τον Φεβρουάριο, όταν σαν ανεμοστρόβιλος πλήγωσε θανάσιμα την Ιταλία, μαζί με τη θλίψη εγκαταστάθηκε για τα καλά στη ζωή μας ο φόβος, καθώς ήταν θέμα χρόνου αυτός ο αόρατος, όπως τον χαρακτήρισαν, εχθρός να βάλει κι εμάς στο μάτι…

Τον Μάρτιο τα είδαμε όλοι όλα!

Τα πάνω ήρθαν κάτω και ήταν αδύνατον να πιστέψουμε ότι αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν σε κάθε άκρη της γης αλλά και έξω από την πόρτα μας είναι αληθινά!

Η μεγαλύτερη ανατροπή των τελευταίων δεκαετιών είχε συντελεστεί κι εμείς την παρακολουθούσαμε άφωνοι και έντρομοι!

Ο φόβος για τη ζωή μας, ο πόνος για εκείνους που χάνονται, η ανασφάλεια και η αγωνία για το αύριο, και οι πρωτόγνωροι περιορισμοί στην καθημερινότητά, κυριάρχησαν σ’ ολόκληρο τον πλανήτη.

Και φτάσαμε στον Απρίλιο, όπου οι πάντες  μεταφορικά  κι εμείς οι χριστιανοί κυριολεκτικά, χάσαμε τα αυγά και τα πασχάλια!

Τώρα που ο Μάϊος πήρε τη σκυτάλη, μαζί με την απογείωση της άνοιξης αναπτερώνεται και η ελπίδα μας για την επόμενη μέρα, για μια καθημερινότητα που θα μοιάζει λίγο περισσότερο μ’ εκείνη που ξέραμε.

Οι φόβοι, η αγωνία και οι κάθε είδους περιορισμοί παραμένουν στη ζωή μας, αλλά δεν μας παίρνουν πιά από κάτω.

Κάποιοι τα καταφέρνουν έχοντας την ψευδαίσθηση ότι λίγα είναι ακόμα τα ψωμιά του Covid 19… Πού θα πάει; Θα περάσει και αυτό το κακό!

Άλλοι πάλι έχουν πειστεί – ας όψονται αυτά τα γλυκερά κορωνοϊκά  σποτάκια που όποιοι τα εμπνεύστηκαν νόμιζαν ότι απευθύνονται σε ανεγκέφαλους – ότι είμαστε γενναίοι πολεμιστές κι επομένως το τέλος της μάχης εναντίον του Covid 19, όσο και αν αργήσει, όσες απώλειες και αν έχει, θα είναι αίσιο.

Τι κάνουμε όμως ως τότε και τι μας δίδαξε η μεγάλη αυτή ανατροπή ως τώρα; Γκρινιάζουμε και κλαψουρίζουμε με σταυρωμένα τα χέρια ή συν Αθηνά και χείρα κίνει; Μήπως, οφείλουμε να μιμηθούμε τους επιστήμονες που εργάζονται πυρετωδώς εντός εργαστηρίων αναζητώντας το αντίδοτο του Covid 19; Μήπως δηλαδή όπως εκείνοι κάνουν το χρέος τους απέναντι στην κοινωνία, πρέπει να κάνουμε κι εμείς το δικό μας και να αναζητήσουμε τα «αντίδοτα» σ’ εκείνα τα κακώς κείμενα που ο κορωνοϊός τα έβγαλε στη φόρα και παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας βγάζοντας μας κοροϊδευτικά τη γλώσσα.

Γιατί αγαπητοί μου συμπολίτες για άλλη μια φορά επαληθεύεται το γνωστό ρητό των αρχαίων ημών προγόνων, το «Ουδέν κακόν αμιγές καλού»,  που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει ότι ο Covid 19, εκτός από το κακό, έφερε στις ζωές μας και ένα καλό: Την ευκαιρία να δούμε χωρίς παρωπίδες την πραγματικότητά μας και να αποφασίσουμε να πάρουμε στα χέρια μας την προάσπιση της υγείας, της αξιοπρέπειας και της ποιότητας στην καθημερινότητά μας.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει ο Covid 19 θέτει με τον πιο εύγλωττο τρόπο τους πάντες, ισχυρούς και ανίσχυρους του κόσμου,  προ των ευθυνών τους.

Ρίχνοντας τον προβολέα του στις συνθήκες της νοσοκομειακής και εξωνοσοκομειακής περίθαλψης δημόσιας και ιδιωτικής,  στους χώρους και στον τρόπο που λειτουργούν τα σχολεία, στην κατάσταση των μέσων μαζικής μεταφοράς, στον τρόπο λειτουργίας των διαφόρων υπηρεσιών, δημόσιων και ιδιωτικών, στις συνθήκες διαβίωσης ευπαθών ομάδων, μειονοτήτων, προσφύγων και μεταναστών αλλά και στα εν οίκω μας, φώτισε εκτυφλωτικά τα κακά τους χάλια.

Ανέδειξε τα τεράστια κενά,  τις εγκληματικές παραλείψεις,  τις ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό, σε υλικοτεχνική υποδομή, σε οργάνωση και προγραμματισμό, την ιδιοτέλεια και την ανικανότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν όλοι αυτοί οι τομείς από τους εκάστοτε αρμόδιους και τη δική μας ηλίθια ανοχή απέναντί τους,  που βέβαια δεν μπορούσε παρά να γυρίσει μπούμερανγκ  στα μούτρα μας, και όχι μόνο. Ανέδειξε και την αδυναμία μας να γεμίσουμε το σπιτικό μας με αγάπη και κατανόηση και να κλείσουμε απ’ έξω την αδιαφορία και τη βία…

Με δυο λόγια ο  Covid 19 καταγγελτικά, τιμωρητικά και χαιρέκακα μας λέει: «Κυρίες και κύριοι, επειδή εύκολα και γρήγορα κλειστήκατε στα σπίτια σας, απομακρυνθήκατε από τους αγαπημένους σας, βιώσατε τη μοναξιά,  στερηθήκατε τις ανέσεις και τις μικρές χαρές της καθημερινότητας σας, βάλατε στο συρτάρι τη δημιουργικότητά και κοινωνικότητά σας, τινάξατε την οικονομία της χώρας σας στον αέρα, νομίζετε ότι μπορείτε με την ίδια ευκολία και ταχύτητα να επιστρέψετε σ’ αυτά που ξέρατε και να συνεχίσετε τις ζωές σας απ’ εκεί που τις αφήσατε πριν σας επισκεφτώ;

»Αν ΝΑΙ πλανάστε με πλάνην οικτρά!

»Έχω διασκεδάσει πολύ μέχρι σήμερα καθώς σας έβλεπα να τρέχετε και να μην φτάνετε και θα διασκεδάσω ακόμα περισσότερο τώρα που προσπαθείτε να τετραγωνίσετε τον κύκλο: Θέλετε οι μαθητές να καθίσουν στα θρανία τηρώντας την  απόσταση ασφαλείας χωρίς να διαθέτετε αίθουσες και δασκάλους. Θέλετε οι εργαζόμενοι να πάνε στη δουλειά τους χωρίς να στοιβάζονται σαν σακιά μέσα στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όταν είναι τόσο λίγα αυτά που διαθέτετε. Θέλετε να προστατέψετε την κοινότητά σας από μένα όταν είναι πλέον εμφανές με πόση ευκολία μπορώ να εισβάλλω στις άθλιες δομές που φτιάξατε για τις κάθε είδους μειονότητες, και απ’ εκεί να μεταπηδήσω στον δικό σας αγγελικά πλασμένο κόσμο και μικρόκοσμο.

»Κυρίες και κύριοι, με δυο λόγια αυτό που θέλω να σας πω είναι ότι η προσωπική ευημερία είναι ανέφικτη χωρίς την ευημερία του συνόλου, επομένως ματαιοπονείτε όταν λειτουργείτε ατομιστικά και όχι συλλογικά. Πρέπει επιτέλους να αποδεχτείτε, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, το γεγονός ότι όταν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο θα φέρει βροχή στην Κίνα.

»Κυρίες και κύριοι, αν η σκέψη και η συμπεριφορά σας δεν αρχίσουν να διέπονται από ΑΞΙΕΣ όπως ο σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, η αγάπη προς τον πλησίον, η αλληλεγγύη προς τους αναξιοπαθούντες, η δικαιοσύνη, η εντιμότητα και η αξιοκρατία, που τόσο επιπόλαια πετάξατε στα σκουπίδια ως ξεπερασμένες συνήθειες αλλοτινών καιρών ή ως εμπόδια στο βόλεμά σας, είστε χαμένοι και μάλιστα από το δικό σας χέρι.

»Κυρίες και κύριοι, αν ούτε τώρα δεν παραδεχτείτε ότι χτίσατε τις κοινωνίες σας σε σαθρά θεμέλια,  και δεν ανασκουμπωθείτε για να τις ξαναχτίσετε σε γερά, τότε καλά να πάθετε και κακή σας νύχτα για πάντα»!