«Τίποτα δεν κρατάει για πάντα» αλλά….
~ Όταν ο έρωτας μεταμορφώνεται σε αγάπη ~
Θα την έχετε ακούσει αυτή την κλισέ έκφραση. Σίγουρα οι περισσότερες που την έχουν ακούσει, είναι γυναίκες. Ξέρετε γιατί; γιατί συνήθως είμαστε εμείς που πιστεύουμε σε παραμύθια. Και είναι ωραία τα παραμύθια.
Γιατί όμως σε μια σχέση το “για πάντα” είναι ουτοπικό; γιατί ισχύει μόνο στις ωραίες ιστορίες με τα πριγκιπόπουλα, που ακούγαμε μικρές;
Ο χρόνος αλλάζει τα πάντα.
Κι όμως. Αποφασίζεις να είσαι με έναν άνθρωπο και με τον χρόνο, εκείνος αλλάζει (όπως και εσύ). Τον αλλάζουν τα γεγονότα, η καθημερινότητα του, όσα συμβαίνουν καθημερινά, η ηλικία του, η ωριμότητα του. Κι άλλα τόσα, που θα σας αφήσω να τα ανακαλύψετε μόνοι σας (γιατί εδώ είναι η μαγεία).
Πολλές φορές, ο χειρότερος εχθρός είναι η καθημερινότητα. Ναι, ναι. Αυτή η άτιμη η καθημερινότητα. Που σε βάζει σε μια ρουτίνα σε μια ροή, που δύσκολα βγαίνεις από αυτή. Τι σημαίνει αυτό; Φεύγει η ανεμελιά που είχατε ως ζευγάρι και εσείς ως σύντροφοι. Τα ταξίδια, ακόμη και οι βόλτες οι 2 σας δεν είναι τόσο συχνά πλέον. Η δουλειά, οι υποχρεώσεις, η μη σωστή κατανομή χρόνου σας απομακρύνει. Και η απόσταση μεγαλώνει. Μένετε στο ίδιο σπίτι και σπανίως βλέπετε ο ένας τον άλλον. Σπάνια θα συζητήσετε για το “πως ήταν η μέρα σας” και ακόμη σπανιότερα θα μιλήσετε για εσάς.
Άλλο ο έρωτας, άλλο η αγάπη…
Την σειρά του ενθουσιασμού και του αυθόρμητου έρωτα, παίρνει η αγάπη. Η πραγματική, η αληθινή. Η τρυφερότητα και η κατανόηση. Ο έρωτας και η αγάπη είναι διαφορετικά πράγματα. Ναι, θα το έχετε καταλάβει. Λίγοι όμως αντέχουν στο πέρασμα των χρόνων και μαθαίνουν πως η αγάπη, είναι πολυτιμότερη σε συναισθήματα, από τον έρωτα (δεν τον υποτιμώ, κάθε άλλο). Ο έρωτας έχει αυτό το χτυποκάρδι, την ανυπομονησία, τον ενθουσιασμό όπως ξαναείπαμε. Έχει αυτή τη “σπιρτάδα” που σε κάνει να νιώθεις ζωντανός. Η αγάπη όμως, σου δίνει κάτι βαθύτερο. Κάτι ουσιαστικότερο. Κάτι, που δεν θα το βρεις σε κανένα άλλο συναίσθημα στον κόσμο. Η αγάπη σου δίνει την ασφάλεια, τον σεβασμό, την απόλυτη εμπιστοσύνη. Αυτό που λέμε, “με κλειστά τα μάτια”. Αν λοιπόν φτάσεις στο σημείο να τα κλείσεις και να αγαπήσεις κάποιον βαθιά, μπορείς να πεις ότι είσαι ευτυχισμένος. Και που θέλω να καταλήξω; Σίγουρα ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα. Η αγάπη όμως ναι! Και αν καταφέρετε να διαχωρίσετε τι σας προσφέρει η αγάπη και τι ο έρωτας, θα καταφέρετε να αγαπήσετε ουσιαστικά.
Μπορεί ο έρωτας να σας λείπει.
Σίγουρα θα σας λείπει. Σε όλους. Και σε άντρες και σε γυναίκες. Σίγουρα θα σας λείψει αυτό το συναίσθημα που προσφέρει. Αυτό όμως που λείπει στις μέρες μας είναι αυθεντικότητα. Η ειλικρίνεια. Το να παραστρατήσετε, είναι επιλογή σας. Το να πληγώσετε τον άνθρωπο σας, δεν είναι. Αν είστε σε σχέση, θα παρατηρήσετε πολλές φορές να βαριέστε ο ένας, τον άλλον. Θα παρατηρήσετε ότι η μαγεία έχει χαθεί. Αυτό που στην αρχή σας κρατούσε σφιχτά, να μην υπάρχει πια. Και εκεί πολλοί χάνουν το στοίχημα. Γιατί δεν βλέπουν τι τους δίνει η αγάπη. Τι τους δίνει η σχέση τους με έναν άνθρωπο που ξυπνούν κάθε μέρα μαζί, που περνούν τις ημέρες τους, που τρώνε, βλέπουν τηλεόραση, κάθονται στον καναπέ κάτω από την ίδια κουβέρτα και ονειρεύονται παρέα. Πόσο σημαντική είναι η επιλογή σου, να έχεις πλάι σου έναν και μόνο άνθρωπο. Τι ωριμότητα πρέπει να έχει κανείς, για να μείνει πιστός συνειδητά και όχι στερεοτυπικά (επειδή έτσι είθισται). Πόσα αποθέματα αυτογνωσίας και προσωπικού σεβασμού πρέπει να έχεις, για να δεις πως το να μείνεις με έναν άνθρωπο, δεν είναι μόνο το ηθικό, αλλά η υποστήριξη της δικής σου επιλογής. Γιατί ο άνθρωπος σου, είναι η ΔΙΚΗ ΣΟΥ επιλογή. Εσύ τον είδες, τον ερωτεύτηκες, τον επέλεξες να είναι δίπλα σου…σε όλα. Γι αυτό στήριξε τον. Μέχρι τέλους. Και αν τελικά έχεις κάνει λάθος, ή πραγματικά τελείωσε κάτι, άφησε τον να φύγει. Μην τον αφήσεις να ζει σε ένα “παραμύθι”. Μην του στερείς την ευτυχία, απλά για να έχεις εσύ κάποιον όταν επιστρέφεις σπίτι, γιατί φοβάσαι την μοναξιά.
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Ο χρόνος στο πέρασμα του, τα παίρνει σχεδόν όλα. Εσείς όμως να αντέχετε. Και ξέρετε γιατί; Γιατί στο τέλος κάθε μπόρας, έρχεται η γαλήνη. Και γι αυτό αξίζει η ζωή τελικά. Για τις μπόρες που σε κάνουν να περιμένεις την ομορφιά μετά, κρατώντας ένα χέρι. Και όχι ένα οποιοδήποτε χέρι. Για να μπορείς στο τέλος να πεις “Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, αλλά…” και ο καθένας να γράψει το δικό του αλλά.