Τι να κάνεις για να μάθεις από τα λάθη σου
Ότι η ζωή είναι το πιο μεγάλο σχολείο, το γνωρίζουν όλοι. Αν όμως ρωτήσετε κάποιον «τι σου δίδαξε η ζωή σου μέχρι σήμερα;», λίγοι είναι εκείνοι που θα απαντήσουν άμεσα και συγκεκριμένα. Όχι γιατί δεν έχουν μάθει τίποτα, αλλά γιατί δεν έχουν κάτσει ποτέ να σκεφτούν τι. Μα όταν δεν ξέρεις τι έμαθες πώς θα μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις αυτή τη γνώση για να ζήσεις καλύτερα;
Ψυχίατροι, κοινωνιολόγοι, συγγραφείς, ψυχοθεραπευτές και πάσης φύσεως γκουρού και ερευνητές της κοινωνικής ανθρωπολογίας και ανθρώπινης ψυχολογίας, συμφωνούν ότι το μεγαλύτερο μέρος των δεινών μας προέρχεται από το γεγονός ότι δεν λαμβάνουμε υπόψη όσα μας διδάσκει η ζωή.
Όποιος βιάζεται δεν μαθαίνει
Η διαφορά του σχολείου της ζωής από το σχολείο όπως όλοι το γνωρίζουμε, είναι ο τρόπος που λειτουργεί. Χωρίς ωρολόγιο πρόγραμμα, χωρίς βιβλία, χωρίς να κατονομάζει ποιο μάθημα θα σου διδάξει σήμερα και ποιο αύριο, χωρίς να σε αναγκάζει να μάθεις. Σε αφήνει να αποφασίσεις εσύ, αν θα είσαι καλός ή κακός μαθητής. Δεν σε βαθμολογεί, δεν σε ελέγχει, δεν σε τιμωρεί. Εσύ είσαι εκείνος που θα αξιολογήσεις την πρόοδό σου αλλά και την πρόοδο των συμμαθητών σου, εσύ θα τιμωρήσεις-αν θέλεις- τον εαυτό σου ή και τους συμμαθητές σου.
Πρόκειται δηλαδή για ένα απόλυτα αντιαυταρχικό σύστημα εκπαίδευσης αλλά και αντίστροφης μάθησης. Δεν μαθαίνεις δηλαδή πρώτα τη θεωρία και ύστερα την κάνεις πράξη. Μαθαίνεις μέσα από τις εμπειρίες σου και από αυτές καταλήγεις στις θεωρίες σου. Η διδασκαλία της ζωής περιλαμβάνει μόνο πειράματα, όπου το πειραματόζωο και ο παρατηρητής είναι ένα και το αυτό πρόσωπο: ΕΣΥ!
Εκείνη βάζει τις συνθήκες, εσύ ως πειραματόζωο αντιδράς σε αυτές και ως παρατηρητής καταγράφεις τα αποτελέσματα των αντιδράσεων σου, για να βγάλεις τα συμπεράσματα σου.
Πού σκοντάφτει η μάθηση σ’ αυτού του είδους το εκπαιδευτικό σύστημα;
Στο ότι ο παρατηρητής-δηλαδή εσύ- βιάζεσαι πολύ και παρατηρείς λίγο. Έτσι σου διαφεύγουν σημαντικές λεπτομέρειες και συχνά καταλήγεις σε λάθος συμπεράσματα. Το χειρότερο όμως από όλα είναι ότι ακόμα και αν βγάλεις τα σωστά συμπεράσματα, πάλι λόγω βιασύνης, ξεχνάς το μάθημα που έμαθες.
Με δυο λόγια δεν παίρνεις το χρόνο σου για να συνειδητοποιήσεις και να αφομοιώσεις τι σου δίδαξε η ζωή. Και αν κάποιος άλλος σε ρωτήσει, 90 στις 100 φορές η απάντηση σου θα αρχίσει με: «Εεεε…Μμμμ….».
Τι να κάνεις για να μάθεις;
Αν στο παραπάνω ερώτημα δεν θέλεις να τραυλίζεις αλλά να απαντήσεις ετοιμόλογα, αρκεί να αφιερώνεις λίγο από τον χρόνο σου μέσα στο Σαββατοκύριακό σου.
Απομονώσου από τους υπόλοιπους, κάτσε μπροστά στο κομπιούτερ σου, ή πάρε χαρτί και μολύβι, και άρχισε να απαντάς στις παρακάτω ερωτήσεις:
- Ποια ήταν η καλύτερη μου στιγμή μέσα στην εβδομάδα;
- Έκανα κάτι για το οποίο μπορώ να πω «Μπράβο» στον εαυτό μου;
- Τι προκάλεσε αυτές τις θετικές εμπειρίες; Μια απόφασή μου; Μια παρόρμηση μου της στιγμής; Η προεργασία που είχα κάνει για να έρθει αυτή η στιγμή; Η εύνοια της θεάς Τύχης; Η αγάπη και το ενδιαφέρον κάποιου για μένα; Τι;
- Ποια ήταν η χειρότερή μου στιγμή μέσα στην εβδομάδα;
- Τι προκάλεσε το κακό που μου συνέβη; Μια επιλογή μου; Μια παράλειψή μου; Η άγνοιά μου; Η κακή μου τύχη; Η επιπολαιότητα μου; Η δειλία μου; Ο φόβος μου; Η τεμπελιά μου; Η αντιπάθεια κάποιου για μένα; Τι;
- Πόσες φορές στο παρελθόν είχα μια ανάλογα δυσάρεστη εμπειρία; Τι την είχε προκαλέσει; Μήπως η ίδια ή μια παρόμοια αιτία με την τωρινή;
- Πόσες φορές θύμωσα με τον εαυτό μου επειδή δεν έκανε κάτι;
- Πόσες φορές θύμωσα με τον εαυτό μου επειδή έκανε κάτι που δεν έπρεπε κατά τη γνώμη μου να κάνει;
- Γιατί το έκανε ;
Κάθε τέλος του μήνα, αφιέρωσε χρόνο να διαβάσεις όλες τις απαντήσεις που έδωσες μέσα στο μήνα και διαβάζοντας τες προσπάθησε να εντοπίσεις τα κοινά τους σημεία. Είναι αυτά που η ζωή σου διδάσκει και εσύ, για το καλό σου, αξίζει να τα μάθεις.
Άρτεμη Παπαδοπούλου