Αχ πόσο μου λείπει ένας καλός ύπνος…
Ο διακοπτόμενος ύπνος, όπως κάθε τι διακοπτόμενο, ελλοχεύει κινδύνους. Μπορεί το πρώτο διάστημα να μην καταλαβαίνεις την επικινδυνότητα του, να νιώθεις απλώς λίγο κουρασμένη, να σκέφτεσαι «εντάξει, θα συμπληρώσω ύπνο άλλη στιγμή και θα συνέλθω», αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.
Όπως το κύμα σκάει στο βράχο αργά – αργά κι απλά μια μέρα ξαφνικά βρίσκεται μισός, έτσι και κάποιος που δεν κοιμάται συνεχώς για επαρκές χρονικό διάστημα, καταλήγει μισός άνθρωπος.
Οι μαμάδες βέβαια, που είμαστε κατεξοχήν άυπνες, ειδικά αν έχουμε βρέφος – μικρό παιδί, το περιμένουμε και είμαστε προετοιμασμένες ότι μαζί με τις χαρές της μητρότητας πάνε κι άλλα πακέτο.
Με το μητρικό ένστικτο και τις σούπερ ορμόνες που είμαστε εφοδιασμένες, μπορούμε να ανταπεξέλθουμε μεγάλα διαστήματα χωρίς ύπνο ή να λειτουργούμε άψογα με λίγες ώρες ύπνου. Μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, πόνοι σε όλο το κορμί, νύστα απάλευτη, όλα τα προσπερνάμε, δε δίνουμε σημασία και μαγειρεύουμε, πλένουμε, καθαρίζουμε τακτοποιούμε το σπίτι που σε χρόνο dt θα γίνει πάλι μπάχαλο, δουλεύουμε, όλα τα κάνουμε και συμφέρουμε.
Βέβαια, ακόμη κι οι σούπερ ήρωες, οι μαμάδες, έχουμε τα όριά μας. Κάποια στιγμή, το να σηκωνόμαστε χωρίς υπερβολή κάθε τρεις και λίγο μες τη μαύρη νύχτα, μπορεί να μας σπάσει τα νεύρα. Μπορεί να νιώσουμε απόγνωση, υπερκόπωση και ένα σωρό αρνητικά συναισθήματα. Όχι βέβαια από την αρχή. Αν περάσει όμως πάνω από ένας χρόνος αϋπνίας, συσσωρεύεται η κούραση κι αρχίζουμε να υπολειτουργούμε. Ναι, ακόμη κι οι μαμάδες με τις σούπερ αντοχές, μπορεί να λυγίσουμε.
Κι οι μαμάδες είναι άνθρωποι. Ο άνθρωπος για να λειτουργήσει χρειάζεται ύπνο. Δεν είναι πολυτέλεια ο ύπνος. Είναι ανάγκη.
Ο λίγος αλλά συνεχόμενος ύπνος δε, είναι πολύ καλύτερος από τον περισσότερο σε διάρκεια, αλλά διακοπτόμενο. Τσεκαρισμένο! Κοιμόμαστε χωρίς διακοπή για ένα πεντάωρο και ξυπνάμε μες την ενέργεια, κοιμόμαστε τις ίδιες ώρες διακοπτόμενα και σηκωνόμαστε σαν να έχει περάσει τραίνο από πάνω μας.
Η στέρηση ύπνου επηρεάζει τη ψυχολογία μας, αλλά αδειάζει και την μπαταρία μας, δηλαδή τα επίπεδα ενέργειάς μας πέφτουν επικίνδυνα.
Εκρήξεις θυμού προς πάσα κατεύθυνση, ξεσπάσματα κλάματος, αλλά και διαταραχές μνήμης, συμβαίνουν με μεγάλη συχνότητα.
Πόσες μαμάδες έχουμε βγει από το σπίτι με παντόφλες αντί παπούτσια ή με διαφορετικά παπούτσια, χωρίς μπουφάν, χωρίς τα κλειδιά μας, χωρίς να μπορούμε να αρθρώσουμε μια πρόταση άνευ σαρδάμ ή λέμε άλλα αντί άλλων, κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλαμε όντως να πούμε.
Δεν υπάρχει ποιότητα ζωής, χωρίς ύπνο. Απλά, λιτά κι απέριττα.
Τα πράγματα βέβαια, κάποια στιγμή σίγουρα θα βελτιωθούν κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός. Έως τότε, μην αφήνουμε καμία ευκαιρία ανεκμετάλλευτη για ύπνο και αν προσφερθεί κάποιος δικός μας να μας κρατήσει λίγο το παιδί για να κοιμηθούμε, λέμε «ναι» κι «ευχαριστώ», χωρίς δεύτερη σκέψη.