Ευτυχώς έχω… προβλήματα!
Από μικρή την έβρισκα με τις σπαζοκεφαλιές, αλλά δεν φταίει αυτή μου η προτίμηση για το γεγονός ότι μεγάλη έσπασα αρκετές φορές … το κεφάλι μου.
Στο σχολείο μ άρεσαν οι ασκήσεις των μαθηματικών και τρελαινόμουν για τη διαλεύκανση μυστηρίων τύπου Αγκάθα Κρίστι και υποθέσεων καθημερινής τρέλας «αφού εμένα αγαπά γιατί φλερτάρει με τη φίλη μου».
Όταν ενηλικιώθηκα δεν μου έφτανε να βρίσκω λύσεις στα δικά μου προβλήματα, αλλά έχωνα τη μύτη μου και στα προβλήματα των άλλων-πάντα με την άδεια τους.
Για πολλά χρόνια ζήλευα τους ανθρώπους που τα είχαν βρει όλα έτοιμα και δεν χρειαζόταν να κουνήσουν το δαχτυλάκι τους για να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε ανάγκη ή επιθυμία τους.
Αναρωτιόμουν αν θα έρθει κάποτε άσπρη μέρα και για μένα, που τίποτα δεν θα με αγχώνει ούτε θα με στενοχωρεί, μέρα που δεν θα αναγκάζομαι να τρέχω απ το πρωί ως το βράδυ για τον επιούσιο, να σπάω το κεφάλι μου για να βρω μια λύση, ή να το σπάω γενικώς εξ αιτίας των επιλογών μου.
Ώσπου μια μέρα ανακάλυψα ότι ένιωθα μια χαρά παρά τα προβλήματα και τα στραβοπατήματά μου-οικονομικά, επαγγελματικά, ερωτικά, πρακτικά, ή και υγείας. Κι όταν λέω μια χαρά εννοώ ότι δεν αγχωνόμουνα, δεν φοβόμουνα, ένιωθα αισιοδοξία για το μέλλον και απολάμβανα όλα όσα είχα, χωρίς να σκοτεινιάζει η χαρά μου απ’ αυτά που μου έλειπαν ή έχασα.
Σχεδόν ταυτόχρονα έκανα και μια άλλη ανακάλυψη: αν και σε δύσκολες στιγμές ευχόμουν να έρθει ο από μηχανής θεός να με βοηθήσει, δεν είχα σκεφτεί να κάνω κάτι πιο απλό: να ζητήσω τη βοήθεια ή έστω τη συμπαράσταση κάποιου δικού μου ανθρώπου- που ευτυχώς για μένα ήταν πολύ περισσότεροι από ένας..
Τι ανωμαλία κι αυτή…σκέφτηκα. Και αμέσως μετά καταπιάστηκα να λύσω -μόνη μου εννοείται- κι αυτόν τον γρίφο.
Ο δικηγόρος του διαβόλου
Όχι, δεν κατέληξα στο «είμαι μαζοχίστρια ή ηλίθια», όπως ίσως νομίζετε, αν και πολλές φορές ομολογώ ότι μου πέρασε απ’ το μυαλό ότι μπορεί και να ήμουν. Απλώς συνειδητοποίησα δυο βασικές αλήθειες:
1ον Οι γρίφοι που μας βάζει η ζωή απευθύνονται αποκλειστικά και προσωπικά σε μας, επομένως μόνο από μας τους ίδιους ζητούνται οι απαντήσεις-διαφορετικά θα τους έβαζε σε άλλους.
2ον Όσο περισσότερους γρίφους και εμπόδια μας βάζει η ζωή, τόσο πιο πολύ μας αγαπάει, ή αλλιώς τόσο πιο τυχεροί είμαστε.
«Καλά εσύ δεν πας καλά, άρχισε να μου φωνάζει ο δικηγόρος του διαβόλου μέσα μου. Με τα σωστά σου υποστηρίζεις ότι τυχεροί είναι αυτοί που θεωρούνται άτυχοι, οι άνθρωποι με το σωρό τις σκοτούρες, οι φτωχοί, οι ορφανοί, οι εγκαταλειμμένοι από τον ερωτικό τους σύντροφο, οι ασθενείς και οι οδοιπόροι;».
“Μάλιστα κύριε δικηγόρε “, ήταν ο πεισματικός μου αντίλογος, “και μην μου τη βγαίνεις με γενικεύσεις και απλοϊκότητες για να με αποστομώσεις. Bεβαίως κανένας, και φυσικά ούτε κι εγώ, θέλω να δεινοπαθώ. Επειδή όμως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον, όταν μας φέρνει δεινά, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να τα διαχειριστούμε. Επομένως αυτό που έχει σημασία για όλους μας, τυχερούς και άτυχους, δεν είναι τι μας συμβαίνει αλλά ο τρόπος που διαχειριζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει.
Και ο σωστός για μένα τρόπος είναι μόνο ένας: ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΨΗΛΑ!
Όχι σαν κακόμοιρα και κατατρεγμένα από τη ζωή ανθρωπάκια, αλλά ως αγωνιστές αποφασισμένοι για το τρόπαιο της νίκης.
Άλλωστε, και χωρίς αυτό, ακόμα και αν χάσουμε τη μάχη, δεν αποχωρούμε ποτέ από το πεδίο της, με άδεια χέρια. Γιατί εκεί εκτός από τα απομεινάρια της ήττας μας υπάρχουν και γερές δόσεις τονωτικού για την αυτοπεποίθηση μας, δυναμωτικού για το σώμα, το μυαλό και την ψυχή μας, και αντίδοτου στους φόβους μας-όλα «δώρα» της ζωής, που χωρίς τις αναποδιές ή τα προβλήματα, δεν θα είχαμε την ευκαιρία να παραλάβουμε.
Μπορεί βέβαια εξ αιτίας της συντριβής μας να μην το συνειδητοποιούμε αμέσως, όταν όμως ξαναβρεθούμε μπροστά στον “εχθρό” αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο δυνατοί και έμπειροι είμαστε για να τον αντιμετωπίσουμε.
Συμπέρασμα
Σήμερα πια ξέρω ότι οι αναποδιές, οι αποτυχίες, τα λάθη και οι απογοητεύσεις μου, δεν ήταν παρά σκαλοπάτια στο δρόμο προς την επιτυχία και την ευτυχία.
Ο πανικός, οι αϋπνίες, οι φόβοι, η απαισιοδοξία και το άγχος δεν υπάρχουν πια στην καθημερινότητά μου. Έτσι εκπλήσσομαι κάθε φορά που βλέπω τους γνωστούς και τους φίλους μου να πνίγονται σε ένα ποτήρι νερό, να βλαστημάνε την ώρα και τη στιγμή για τα στραβά που τους συμβαίνουν, και να αναφωνούν: «μα γιατί σε μένα;».
Μα γιατί χρυσέ μου άνθρωπε η ζωή σ αγαπάει. Κατάλαβέ το. Μόνο αν δεν σ αγαπούσε θα σου έστρωνε τον δρόμο με ροδοπέταλα θα σε περιόριζε μέσα στα ροζ συννεφάκια της, θα σου έφερνε μόνο σκοτούρες του τύπου «χάλασε το μανικιούρ μου», ή «μου γρατζούνισαν τη τζάγκουαρ κάτι παλιόπαιδα».
Γιατί όπως οι αισθήσεις έτσι και τα συναισθήματα οξύνονται μέσα από την αντίθεση, ποτέ απ τη μονοτονία. Το μυαλό ακονίζεται μόνο όταν παίρνει στροφές. Οι κεραίες συλλαμβάνουν περισσότερα και πιο καθαρά σήματα, μόνο όταν έχουν ασκηθεί. Και ως γνωστόν άσκηση επί του… καναπέως είναι μόνο …μία-ομολογουμένως καθόλου αμελητέα. Όμως για να νιώσεις δυνατός, ικανός, σίγουρος για τον εαυτό σου και αισιόδοξος για το μέλλον σου, πρέπει να σηκωθείς απ τον καναπέ .
Δημιουργικός δεν είναι εκείνος που απολαμβάνει τα εδέσματα του σεφ, αλλά εκείνος που τα παρασκευάζει.
Επίλογος
Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Όχι για να σας παρηγορήσω, ούτε για να σας πείσω ότι είναι καλύτερο να είσαι φτωχός παρά πλούσιος, μόνος παρά ζευγαρωμένος, άρρωστος παρά υγιής.
Τα έγραψα γιατί τα πιστεύω και τα πιστεύω γιατί τα έχω βιώσει.
Βάζω μάλιστα στοίχημα ότι πολλοί από σας θα συμφωνήσετε κατά βάθος μαζί μου.
Όσοι πάντως επιμένετε να διαφωνείτε, ή και να θεωρείτε τα παραπάνω ανοησίες, ξανασκεφτείτε το. Μπορεί να μην είναι ανόητοι οι άλλοι….