Ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο αρχίζει με ένα μόνο βήμα
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μεγάλος φιλόσοφος, όπως ήταν ο Λάο Τσε, για να γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πάει πουθενά αν δεν κάνει το πρώτο βήμα. Όμως δεν το κάνουν όλοι! Γιατί;
Αν κάθεσαι στην ακρογιαλιά και δεν κάνεις ένα μικρό βήμα για να βρέξεις τα πόδια σου στη θάλασσα, δεν θα μάθεις ποτέ πόσο αναζωογονητική είναι αυτή η αίσθηση.
Αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα προς την κουζίνα δεν θα μάθεις ποτέ να μαγειρεύεις.
Αν κοιτάς τους φίλους σου να παίζουν ποδόσφαιρο και δεν κλωτσήσεις κι εσύ τη μπάλα, μπορεί να χάσεις για πάντα την ευκαιρία να γίνεις ποδοσφαιριστής.
Αν δεν σε ικανοποιεί η δουλειά σου και δεν ψάχνεις γι άλλη ή δεν δοκιμάσεις να κάνεις μια άλλη που να σου αρέσει περισσότερο, θα μείνεις για πάντα ανικανοποίητος.
Αν σε μαγεύουν τα εξωτικά μέρη αλλά φοβάσαι να μπεις στο αεροπλάνο, δεν θα τα επισκεφτείς ποτέ.
Όλοι αναζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ζωή με περισσότερες χαρές, περισσότερη ικανοποίηση.
Πόσοι όμως ψάχνουν να βρουν τις διεξόδους για να οδηγηθούν ως εκεί, και πόσοι τολμούν το πρώτο βήμα σε άγνωστο μονοπάτι με σκοπό να εκπληρώσουν αυτά που ποθούν;
Το καινούριο, η αλλαγή, το διαφορετικό, είναι ελκυστικά και ταυτόχρονα… φοβιστικά για όλους.
Ίσως γι αυτό είναι λίγοι εκείνοι, που όσο και αν φοβούνται, υποκύπτουν στα θέλγητρά του.
Κι ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες που επένδυσαν στο καινούριο, δεν το βάζουν κάτω. Γυρίζουν πίσω και κάνουν ξανά το πρώτο βήμα στο επόμενο άγνωστο μονοπάτι, ελπίζοντας ότι αυτό θα τους οδηγήσει τελικά εκεί που θέλουν να φτάσουν.
Είναι πολύ φυσικό να νιώθουμε πιο άνετα με το γνωστό και το οικείο.
Όχι όμως και το να μένουμε ακινητοποιημένοι μέσα σε μια καθημερινότητα, που δεν μας ικανοποιεί.
Η ακινησία είναι πολύτιμη, όταν την χρησιμοποιούμε για να σκεφτούμε τι θέλουμε, για να συγκεντρώσουμε τις απαραίτητες πληροφορίες , να σχεδιάσουμε το επόμενο μας βήμα, και για να βρούμε το θάρρος να το κάνουμε.
Αν μένουμε ακίνητοι γιατί δεν πιστεύουμε στις δυνατότητες μας, γιατί φοβόμαστε την αποτυχία, ή γιατί απλώς δεν θέλουμε να ξεβολευτούμε, τότε οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια στην αδράνεια και στο τέλμα. Χωρίς μια προσπάθεια, χωρίς ένα ρίσκο, χωρίς ένα πρώτο βήμα, δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα.
Κοίτα το μωρό που μπουσουλάει, πώς αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του και να περπατήσει:
Το πρώτο του βήμα είναι μετέωρο, στο δεύτερο πέφτει κάτω και τα μάτια του γεμίζουν παράπονο, φόβο και έκπληξη. Όμως σηκώνεται και προσπαθεί ξανά. Το πέσιμο που ακολουθεί, δεν το πτοεί. Σηκώνεται και βηματίζει, και κάθε φορά ισορροπεί όλο και καλύτερα, πέφτει και ξαναπέφτει, αλλά σηκώνεται ξανά και ξανά, ώσπου με σταθερά πλέον βήματά φέρνει σβούρα όλο το σπίτι με το προσωπάκι του να ακτινοβολεί από χαρά!
Αν δεν είχε κάνει εκείνο το πρώτο μετέωρο βήμα, δεν θα είχε αρχίσει ποτέ το ταξίδι του στον κόσμο, το ταξίδι του στη ζωή.